I don't speak Spanish.......no importa!

5 juni 2018

Mijn nicht Deborah is mij gezellig komen opzoeken hier in Nicargua. Ik was erg benieuwd naar haar eerste indruk. Wat haar als eerste op viel was de gastvrijheid van de lokale bevolking hier. Vooral in de stad Leon geniet iedereen van het maken van een praatje en zijn ze oprecht geïnteresseerd in toeristen. Uiteraard zijn hier ook wat valse mensen met bijbedoelingen maar die heb je natuurlijk overal ter wereld. 

Het avontuur van Deborah begon al op het moment dat ze vanaf de airport alléén een taxi moest nemen. Prive transport om iemand op te halen van de airport kost maar liefst 85 euro vanaf Leon! Dat waren wij zeker niet van plan. Een shuttle vanaf het hotel kost 12 euro en het openbaar vervoer kost 2 euro. Helaas gaat er geen bus vanaf de airport naar de bushalte van Leon waardoor we samen tot de conclusie kwamen dat zij een taxi moest nemen naar de bushalte en ik haar daar zou ophalen. Samen hebben we de bus terug genomen naar Leon 

Deborah wordt gebracht door een oudere, vriendelijke man. Hij begint met haar te kletsen in het Spaans uiteraard. Deborah begrijpt er niets van en legt uit dat ze geen Spaans kan. Hij snapt er helemaal niets van. Als Deborah mij later vertelt hoe zij in gebroken Spaans aan hem heeft uitgelegd dat haar ouders uit Suriname komen maar Spaans daar niet de officiële taal is lig ik helemaal in een deuk. De meneer kan nooit iets van haar verhaal begrepen hebben. Ze vertelde ook dat hij gewoon door sprak, ook al begreep zij het niet. Toen hij wilde weten hoelang haar vlucht duurde, deed hij een vliegtuig na met zijn hand die opsteeg en landde. 'Cuanto tiempo?'Vroeg hij daarna. Dit begreep Deborah wel en toen ze 10 uur gebaarde, keek hij met grote ogen omdat ze dus echt van ver kwam. Ondertussen sprak hij vrolijk verder en gebruikte gebarentaal als ze iets niet begreep, want kletsen dat zul je doen. Ook al kan je dan geen Spaans, dan luister je maar en knik je. 

Tijdens de uren dat ik vrijwilligerswerk deed met de kinderen, ging Deborah er alleen op uit en ook op deze dagen gebeurde hetzelfde. Lokale mensen die hele gesprekken met haar voerde, terwijl zij beleefd knikte. Zo heeft Deborah mij verteld dat ze een leuk gesprek met Margharita had over het weer buiten toen ze hier op bezoek kwam. Margharita vertelde mij daarna dat ze uitgebreid met Deborah heeft gesproken over haar werk. Deborah gaf verbaasd aan dat ze helemaal niet over werk hebben gesproken. Voor mij was het allemaal lachwekkend maar het geeft wel een goede weerspiegeling van de bevolking hier. De bewoners van Leon zijn nou eenmaal de vriendelijkste mensen die heel graag het gesprek met je aan gaan. 

Deborah en ik besloten op mijn vrije dagen te reizen naar andere gebieden zodat ze meer cultuur kon snuiven. We gingen naar Granada en massaya waar ik zelf al geweest was. Over de steden zal ik in een andere blog meer vertellen. Net als ik,  was Deborah meerdere malen helemaal onder de indruk van de busreizen. Soms is de busreis nog indrukwekkender dan de plaats waar je heen gaat. Ook voor mij blijft het in de bus nog steeds een verrassing en weet ik niet wat ik nou weer ga mee maken. Deborah keek verbaasd op toen een vrouw met zakjes gesneden mango de bus in stapte en begon met verkopen. Ze werd gevolgd door een jongen die andere snacks verkocht en de concurrentie met haar aan ging. Deborah was er ook van onder de indruk dat dit gewoon mag. In Nederland de bus in stappen om zelfgemaakte popcorn te verkopen aan de reizigers? ' Uhm mevrouw mag ik uw vergunning alstublieft zien!'. Hier niet. Hier wacht de chauffeur rustig tot ze klaar zijn want voetje voor voetje wordt gesjokt, bankje na bankje vraagt ze of iemand mango wil kopen. Het gebeurt in alle rust want het is heet en je moet ze niet opjagen want verkopen in de hitte kost al genoeg energie. 

Dan komt er een mevrouw die koude, zelfgemaakte drankjes verkoopt. De drankjes verkoopt ze in boterhamzakjes en zijn zo dichtgeknoopt dat er een rietje tussen zit. Op dure flesjes hoef je niet te rekenen. Deborah haar oog valt op een drankje die ik nog niet ken. "Mevrouw welke smaak is dit?' . Ze kijkt me even aan. " Lekker" antwoord ze. Ik vertaal lachend naar Deborah dat het de smaak lekker is. 

Na een uur reizen moeten Deborah en ik overstappen op een andere bus. Ik moet erg nodig naar de wc en loop snel naar een tankstation. Ik spreek met Deborah af dat ze op mij blijft wachten bij de bushalte. Helaas is er een korte rij bij de wc en zie ik dat de bus al komt. 'Helaas die hebben we gemist' denk ik. Plotseling zie ik dat de bus schuin bij het tankstation parkeert. Huh gaan ze tanken? De bus staat nu half op het tankterrein en half op de weg. Andere auto's moeten er om heen. Ik kijk en zie Deborah ineens vanuit de bus blij naar mij zwaaien. Wat?!! Ik gebaar onmiddellijk dat ze moet uitstappen omdat ik nog niet klaar ben. Ineens zie ik de werknemer op mij af lopen. 'Kom' zegt hij. ''Je nicht zei dat je naar de wc was. Je kan nog mee'  'Maar ik moet nog' zeg ik. 'Tranquilo' zegt hij terwijl een grote, Amerikaanse schoolbus op de weg staat en het andere voorbijgangers heel lastig maakt. 

'Hoe kan dit?' vroeg ik aan Deborah toen ik de bus instapte. Deborah vertelde dat de bus al kwam en de meneer vroeg waarom ze niet meeging. Deborah wist nog wat het woord nicht in het Spaans was en gebaarde dat ik naar de wc was. Deborah zei dat we echt wel konden wachten op de volgende bus maar de man accepteerde geen nee. 'No importa' zei hij en tilde onze tassen de bus in. Het tankstation lag maar een paar meter bij de bushalte vandaan. Ze hebben letterlijk een paar meter gereden om de bus half op de weg tot stilstand te brengen zodat ze én alvast verder konden reizen én ik niet het 'heeele' stuk terug hoefde te lopen.....in de hitte. 

In de bus ben ik steeds de werknemer, die de reizigers helpt met het in en uitstappen en het geld aan neemt, kwijt. Dan zie je hem en dan zie je hem niet. Het lijkt alsof ik in het circus ben en hij steeds een verdwijnings-act doet. Ik probeer nu echt goed op te letten. Tot mijn grote verbazing ontdek ik waar hij uithangt als hij niet in de bus is maar de bus wel verder reist. Op het dak van de bus gaat bagage mee zoals trolly's en zelfs fietsen. Wanneer een reiziger uitstapt die gebruik gemaakt heeft van de uitgebreidere service: Bagage in de bagageruimte op het dak, klimt de werknemer het dak op en geeft de juiste bagage of fiets vanaf het dak aan de juiste persoon. De chauffeur hoeft niet te wachten op hem. Plankgas wordt weer gegeven en de werknemer loopt rustig over het dak van een rijdende bus en komt via de achterdeur weer binnen. Dit allemaal terwijl de bus 100 km per uur gaat. De werknemers van de bussen in Nicuaragua kunnen hun baan opzeggen en zich opgeven als stuntman in actiefilms.....

5 Reacties

  1. Tante Rae:
    6 juni 2018
    Weer een prachtig verhaal, Hyacinth.
    Heb genoten hoor. Dank je.
  2. Mirjam:
    6 juni 2018
    Wat een leuke ervaringen, zoveel overeenkomsten met hoe het in Guatemala ging, grappig. Wat leuk dat je nicht er is! Veel plezier en geniet
  3. Esther:
    6 juni 2018
    Zo leuk weer! En dat je bezoek hebt! Zij begrijpt straks terug in Nederland waar je bent geweest en hoe je het hebt gehad :) geniet van je avonturen!
  4. Mavis:
    6 juni 2018
    Hartstikke leuk verhaal...
    Geniet er nog van met je nichtje..straks moet je weer terug. Groetjes
  5. Ria Sporkslede:
    23 juni 2018
    Leuk verhaal. Wat n vriendelijke mensen.