Eran estudiantes, no eran delincuentes!

Op 30 mei wordt in Nicaragua moederdag gevierd. Dit gebeurd veel groter en uitgebreider dan in Nederland. Als het op een doordeweekse werkdag valt, krijgt iedereen vrij of sluiten de winkels eerder zodat een ieder zijn of haar moeder kan bezoeken. Er worden overal grote feesten gehouden ter ere van de moeders in Nicaragua. Dit jaar verliep moederdag anders. In het hele land werden vredige protesten georganiseerd die in teken stonden van de moeders die een zoon of dochter hadden verloren in de eerdere, gevaarlijke protesten tegen de regering. Ik vroeg Margharita of ze mee zou lopen. Natuurlijk! Moeders onderling willen elkaar steunen, want het had ook jou kind kunnen zijn. 'Wil je mee?' vraagt ze. Zonder een moment te twijfelen zeg ik ja. Voor de buitenstaander klinkt het misschien maf en gevaarlijk maar als je al weken leeft met de mensen waar het om gaat en met diverse mensen op straat praat over de situatie die velen veel verdriet doet, word het vanzelf ook belangrijk voor jou. In Nederland had ik hetzelfde gedaan.

De optocht is in de buurt van onze wijk. Toch worden we gebracht met de auto want een paar blokken lopen in deze hitte doen wij hier niet. Dat we daarna toch een uur moesten lopen in de optocht maakt blijkbaar niet uit. Alleen het noodzakelijke doen we te voet. Ik zie de eerste studenten al voorop lopen. Hun gezichten zijn volledig bedekt met grote bandana's. Zo blijven ze onherkenbaar voor de tegenpartij die de studenten het liefst allemaal uit de weg ruimen. De studenten zorgen voor onrust en dit hoort niet. Je moet netjes op je plek blijven. Het is wel eens voorgekomen dat de studenten gefilmd werden door de tegenpartij en op een andere willekeurige dag aangevallen werden. Om deze reden zijn alle betrokken studenten incognito tijdens de protesten.

Het ziet er erg indrukwekkend uit. Kippenvel krijg ik ervan. De studenten lopen voor in de optocht zodat zij tijdens een aanval de eerste klappen opvangen. De moeders en volwassenen lopen achter. Jong en oud is vandaag te samen gekomen om de moeders die een kind hebben verloren bij te staan. Met de bescherming van de studenten voor en achter de menigte, lopen ze vredig naast elkaar en zingen hun liedjes. De studenten hebben hun zelf gemaakte vuurwerkwapens en stenen bij zich, voor het geval dat. Erg emotioneel word ik ervan. Achttien jarige, negentien jarige en studenten in de twintig die zich verantwoordelijk voelen om zo een grote last op zich te nemen. Het maakt mij boos! Het maakt mij zo verdrietig dat ik bijna op Ortega af wil stappen en hem wil vragen waarom de jeugd niet belangrijk voor hem is. Zij zijn de toekomst van dit land. Geen enkele jongeren zou zich bezig moeten houden met een gevaarlijke strijd tegen de regering.

( deze mevrouw op de foto heeft haar G unit vest aangetrokken. G unit!! haha. Deze rap groep naam staat voor Guerilla unit. Bewust of onbewust? lol) 

De jongeren gaan niet meer naar school want ze staan elke dag op de autowegen om de weg te blokkeren. Automobilisten en bussen mogen er niet langs. Elk uur laten ze slechts een paar door. Waarom? 'Dit is de enige manier om druk te zetten op de regering. Als mensen niet naar hun werk kunnen, hebben grote investeerders geen zin meer om te investeren in Nicuaragua. Dit zorgt ervoor dat Ortega het gesprek wel moet aan gaan' Legt Margharita uit. Maar het blijft muisstil vanuit de kant van Ortega. Het lijkt bijna op een spel. Wie houdt het langer vol. Ortega of de studenten?

'Waarom doen de volwassenen dan niets?' vraag ik? 'De studenten hebben niets te verliezen. Volwassenen worden meteen ontslagen, vooral de volwassenen die een baan hebben met een connectie tot de regering. Het is triest.' zucht Margharita. De volwassenen gaan ook niet tegen de studenten op de weg in. Ze wachten rustig tot ze er langs mogen, wat een heel gek gezicht is. Een student niet ouder dan 22 jaar bepaalt wanneer de volwassenen verder mogen rijden. 'Maar dit is de enige manier' zegt Margharita. De volwassenen snappen dat dit juist is om druk uit te oefenen. Een slimme tactiek maar een hele zware opgave voor de studenten vind ik zelf.

Tijdens de optocht loop ik vrolijk mee en brul ik luidkeels mee met de rijmpjes. Het waren studenten, het waren geen criminelen! 'Cual es la routa? Que se vaya con su puta'. 'Wat is de route? Dat hij weg gaat samen met zijn.....' Nou ja, dat woord kennen jullie wel. Zijn vrouw is ook niet geliefd hier zoals jullie merken.

Voor de moeders die hun kind hebben verloren is een aparte, speciale sectie. Ze houden elkaars hand vast. Ongelofelijk mooi om te zien! Dan zijn we aan het einde gekomen van de optocht. Er wordt nog een toespraak gehouden en een moment stilte voor de doden. Plotseling begint iedereen te rennen. De adrenaline schiet door me lijf. Welke kant op? Waar komen ze vandaan? Voor ik het weet, ren ik arm in arm met Margharita en haar dochters weg.....Maar wacht even.....Er is helemaal niets aan de hand! Iedereen barst in lachen uit. Je merkt dat men heel graag samen komt om een statement te maken maar de angst dat er iets gebeurd toch blijft en dat vind ik een kwalijke zaak. In de hele wereld moet vrijheid van meningsuiting gelden maar we hebben nog een lange weg te gaan.