Me regalo?

Helaas ben ik hier niet alleen maar om te genieten van het mooie land maar ook om een maatschappelijke bijdrage te leveren. Ik ben vrijwilliger in een kinderproject voor 3 dagen in de week,3 uurtjes per dag. Yes life is hard!Het is een groot project die een stuk of 80 kinderen tussen de 6 en 13 jaar opvangen in de middag na schooltijd. Het gaat om kinderen die niet perse dakloos zijn maar waarvan de ouders ze min of meer in de middag aan hun lot overlaten. Papa en/of mama zijn te druk met hun eigen dingen, gebruiken drugs, verkopen drugs of beroven mensen. Hierdoor gaan de kinderen vrijuit op straat en doen ze alles wat niet mag. Op het moment dat de kinderen betrapt worden op het stelen van snoep in de supermarkt of rondslenteren op straat zonder toezicht komen ze bij het project terecht. Uiteindelijk gaan ze wel terug naar huis maar hebben ze in ieder geval wel een goede maaltijd als lunch en een plek om hun huiswerk te maken en samen te spelen. 

Ik merk meteen dat het kinderen zijn die al veel op hun bordje hebben gehad. De leukste bezigheid is vechten. Overal slaan en schoppen ze elkaar en hard ook! Het maakt allemaal niet uit want vechten is leuk. Hoe harder je een stomp kan geven hoe beter. Als een kindje keihard een vuist in zijn rug krijgt, lacht deze erom. Bijna van 'goeie, je hebt me!' en wacht op het volgende moment om terug te slaan. De kinderen worden continu aangesproken of in de hoek gezet maar het vechten is gewoon een spelletje dus waar maakt iedereen zich druk om. 

Het knutselwerk in Nicaragua is ontzettend goedkoop dus besluit ik zelf materiaal aan te schaffen. Op internet zoek ik leuke voorbeelden om te knutselen. In no time ben ik hierdoor populair bij de kinderen en word ik nu bij binnenkomst al omarmd en springen ze om mij heen. "Que vamos a hacer?" ( Wat gaan we maken?) vragen ze enthousiast. Iedere keer als ik, mijn eigen in elkaar geknutselde voorbeeld laat zien, zie ik de oogjes stralen. Iedereen gaat ijverig aan de slag. "Priscilla, mira, mira" ( Kijk , Kijk) roepen ze trots. Van alle kanten word ik aangetikt omdat ik naar hun werkje moet kijken. Het maakt niet uit wat we knutselen of welke kleuren gebruikt worden. De jongens vinden het niet erg om maskertjes met meisjeskleuren te knutselen zolang ze maar kunnen knutselen. 

Ik had allemaal vormpjes van hartjes mee die wij gebruikten om over te trekken. "Me regalo?" vragen de kinderen bij het zien van al mijn materiaal. Een kadootje van jou voor mij? Ik heb de vraag nog nooit zo vaak gehoord. Zelfs bij het zien van mijn potlood vroeg een jongen. "me regalo?"Ik leg uit dat we pas als we klaar zijn kunnen kijken of ze wat vormpjes mogen hebben. Ik richt mij één seconde op een kindje om hem te helpen en kijk weer op tafel. Al mijn vormpjes zijn verdwenen. "Waar zijn al mijn hartjes gebleven?" Niemand weet iets. Iedereen knutselt in stilte door en niemand kijkt mij aan....zucht. 

Ondertussen heb ik al wat vaste kleine vriendjes en vriendinnetjes gemaakt. Eddy was de eerste die zich trots aan mij voorstelde en als een kleine gentleman alles uitlegde. Hoe de andere kindjes heten, wat ze doen et cetera. Naomi is een getalenteerd meisje. Ze draagt een bril op het puntje van haar neus en vaak heeft ze een lintje om haar mooie, perfect zittende vlecht. Ze kan tekenen als de beste. Ik kijk mijn ogen uit als ze Ana van Frozen helemaal natekent met alle bijbehorende details. De witte blouse van haar schooluniform zit altijd perfect in haar rok maar vergis je niet! Naomi deelt als het nodig is flinke, harde klappen uit aan de jongens en bijt behoorlijk van zich af. Het is een pittige dame die, wanneer zij geslagen is door een jongen, eerst haar kleurpotlood netjes opbergt in haar etui en dan de achtervolging in zet en een flink pakslaag uitdeelt. Abraham is een wat steviger, schattig jochie met een grote bos zwarte krullen. Ook Abraham deelt stevige tikken uit als de jongens hem weer "cuatro ojos" ( vier ogen) noemen omdat hij een bril draagt. 

Een van mijn eerste vriendinnetjes waren twee schattige meisjes. Er waren zoveel kindjes dat ik in het begin niet door had dat ik dubbel zag. 'Hey stond dit meisje één seconde geleden niet naast mij'. dacht ik verbaasd. Totdat ik door had dat er twee waren. "Zijn jullie zusjes?' "gemelos" ( tweeling) antwoord de ene trots. De tweeling zusjes kunnen ook jongens achterna rennen om ze een klap terug te geven. Iedereen weet wel hoe het moet want als je niet mee doet dan ben je de lul. Maar Scarlet niet...Scarlet is een schattig, tenger meisje van 9 jaar die op een kleine versie van pocahontas lijkt. Ze heeft zwart lang stijl haar, is wat langer dan de andere meisjes en heeft van die typische,dunne meisjes armpjes langs haar lichaam bungelen. Scarlet heeft haar tas altijd keurig geordend met al haar schriften net als haar etui met mooie pennen en kleurtjes. "Tante, kijk hij slaat weer", " Tante kijk, ze vechten daar"," Tante kijk daar, hij trekt weer aan haar haren". Ze vecht en scheld niet want dat is niet netjes. Scarlet geniet altijd van het knutselen en ik krijg super veel knuffels van haar. 

En dan heb je Marvin.....De echte kwa jongen. Marvin is veel groter en sterker dan de andere jongens. Als Marvin met de boomerang speelt wordt er niet rustig gegooid. Hoe harder,hoe beter. Hij mikt op gezichten van andere jongens want dat is grappig. Marvin boekt geen succes met de boomerang want iedere keer wordt de boomerang gevangen door de andere jongens of beland het op de grond en dat is geen leuk spelletje vindt Marvin. Hij pakt daarom een grote steen die hij keihard op een jongen gooit. Dat de jongen aan het huilen is omdat er bloed uit zijn knie komt is alleen maar grappiger voor Marvin. Als Marvin in de hoek wordt gezet kijkt hij met een zuur gezicht en heeft hij gebalde vuisten. Waarom wordt hij nou in de hoek gezet? Het is toch grappig?

Marvin laat de andere jongens elke dag zien wie de baas is. Ze zijn verplicht het gevecht met hem aan te gaan en als je dat niet doet ben je laf. Hij geniet van elke rake klap die hij uitdeelt en wanneer hij een jongen goed getackled heeft straalt hij als een pauw. 

Maar vandaag niet! Vandaag zat Marvin twee uur lang braaf op zijn stoel te werken. Zijn tongetje stak uit de linkerhoek van zijn mond. Twee uur lang heeft Marvin niemand lastig gevallen en was alleen maar bezig met zijn werkje. Uit nieuwsgierigheid ging ik kijken wat hij aan het doen was. In koeienletters staat "dia de madres" ( moederdag) wat hier op 30 mei gevierd wordt. Ontelbare hartjes heeft Marvin getekend op het grote vel. 'Mijn mama', 'Mijn mama is de beste', 'Mama is lief'. Hij besluit dat het een schilderij is en heeft het idee om crepe papier te gebruiken voor de rand van het schilderij. Helaas gaat plakken nog niet zo goed. Marvin zet twee meisjes aan het werk om de rand te maken. Terwijl hij nu lekker gaat spelen ( vechten) moeten de meisjes de laatste puntjes op de i zetten voor zijn moederdag cadeau. Plotseling zie ik een paar van mijn hart vormpjes geplakt op zijn creatie. Ach ja hij heeft ze tenminste gestolen voor zijn moederdag cadeau....