Alleen.....maar toch samen

Ik vraag onmiddelijk aan de medewerker of ik het goed gehoord heb en vertel haar dat ik mijn bagage ook nog niet heb. Ze wijst naar de balie van KLM "daar moet je dan zijn". Ik pak het afgiftebewijs van mijn bagage. Gelukkig dat ik die toch heb bewaard! Een vriendelijke, jongeman die gelukkig wel engels kan staat mij te woord. Hij is heel kalm en rustig als hij naar mijn afgiftebewijs kijkt. "Je hebt een transfer op Panama toch? maar morgen reis je naar Managua?". Ik bevestig dat het klopt. Hij geeft droog aan dat mijn koffer dan ook rechtstreeks naar Mangua gaat de volgende dag en ik het niet nogmaals hoef in te checken. Ik sta perplex.

De KLM stewardess aan de balie in Nederland had juist specifiek aangegeven dat ik mijn koffer in Panama moest ophalen en de volgende ochtend weer moest inchecken. Lekker dan! Anderhalf uur van mijn avontuur totaal verspild aan het wachten op niets. Ik besluit dat ik mij snel erover heen moet zetten want ik ben op reis 'tranquilo!'

Via booking.com heb ik een overnachting geregeld dichtbij het vliegveld. Voor de gratis shuttle service moest ik op zoek naar de jongen in het oranje shirt met de tekst 'travel florence' erop. Ik heb nu meer geluk want ik vind hem meteen. Hij geeft aan dat ik tien minuten moet wachten. Er komt een andere jongen aan die ook gebruik wil maken van de gratis shuttle service. Ook hij wordt vriendelijk verzocht tien minuten te wachten. Hij komt meteen naast me staan en bombardeert mij met een hele tekst in vloeiend spaans. Ik moet hem teleurstellen met " no hablo español". Hij kijkt mij verbaasd aan. Gelukkig komt hij uit Amerika en kan uitstekend engels. We raken aan de praat. Miguel komt oorspronkelijk uit Mexico en maakt ook een tussenstop in Panama. Morgen reist hij naar Cuba. Hij vertelt dat hij wel graag de stad in wil en vraagt of ik mee wil. De stem op mijn ene schouder zegt 'Nee, ik ga lekker rusten in de hostel zodat ik morgenochtend goed uitgerust ben en bovendien ken ik jou helemaal niet', De stem op mijn andere schouder zegt " You only live once". Hij ziet eruit als een vriendelijke jongen en volgens mij heb ik op mijn werk genoeg voelsprieten van intuitie ontwikkeld. 

In de hostel raken we aan de praat met nog een jongenman genaamd Raoul die ook een transfer heeft in Panama. Hij komt uit Equador en heeft een maand gereisd door Amerika nadat hij een jaar heeft gewerkt in Australie. Hij vraagt ook of we samen naar Panama city kunnen en stelt voor een uber te delen zodat we kosten besparen. Het klinkt als een goed idee. En zo ben ik alleen naar Panama gekomen en ga met twee nieuwe vrienden de stad in. Is dit het leventje van backpackers? Het constant ontmoeten van nieuwe mensen. 

Panama city is luxer dan ik mij had voorgesteld. De stad heeft mooie, hoge wolkenkrabbers net als in Amerika. In het toeristische gedeelte bruist het nachtleven. Ik zie overal latina's in groepen lopen. De meisjes zijn mooi opgemaakt en hebben de hoogste hakken aan. Ze poseren bij verschillende palmbomen en hun vriendjes moeten de mooiste kiekjes maken. We lopen langs discotheken die overeenkomen met de clubs in Nederland. Buiten staan beveiligers en een rij mensen die graag naar binnen willen. Dit gedeelte van de stad is erg sfeervol. Er rijden veel gele taxi's waarvan luide salsa muziek uit de speakers pompt. Overal kom je mooie muurtekeningen tegen. Het ziet ernaar uit dat het in Panama city elke nacht een feestje is. 

We besluiten wat te gaan eten en komen tot interessante gesprekken over het leven in Nederland, Amerika en Equador. Tot nu toe heb ik geen spijt van mijn beslissing. Raoul zegt ineens dat hij zich wel zorgen maakt om zijn bagage in de hostel omdat het slot onzin is en makkelijk te is open te breken. Het slot was inderdaad niet ideaal. Hij geeft aan dat hij zijn koffers in de badkamer heeft geplaatst, het douchegordijn dicht heeft gedaan, badkamerdeur op slot en nog iets voor de deur heeft geplaatst. Gewoon voor de zekerheid. Miguel vervolgt "Ik heb mijn geld in mijn schoen verstopt" en Hyacinth denkt 'Ik heb mijn tas zonder slotje gewoon open en bloot in de hostel kamer gelaten....oops'. Raoul zegt " dat komt omdat je Europeaan bent. Ik ben Zuid amerikaans en ik weet hoe wij denken als wij zo een slot zien". Hij begint hard te lachen en ik zie alleen maar voor mij hoe mijn laptop en gloednieuwe camera ergens op een hoek van Panama verhandelt worden. 

Gelukkig trof ik alles compleet aan en kon met gerust hard de volgende ochtend terug naar het vliegveld. Eindelijk is het tijd om te boarden. Een mevrouw roept de pasagiers van zonde 1 om. Ik ben pas zone 3 en wacht nog geduldig tot ze mijn zone om roept. Ze vraagt om mijn boardingpass en keurt deze goed. Vervolgens vraagt zij om mijn 'yellow tarjeta'. Mijn wat?!. Ze wijst naar kaartjes van andere passagiers. " Ik heb het niet' . "That's a problem! You cannot board the plane. Step out of the line please!"