Bienvenido a casa Margharita

Vol zenuwen kijk ik toe hoe de overige passagiers boarden. De mevrouw die mij uit de rij had gehaald is druk aan het bellen. Ik vraag mij af waar het over gaat en wat het gele kaartje nou is. Ze komt weer mijn kant op en ik begrijp nu dat het om vaccinaties gaat. Ik laat haar mijn vaccinatieboekje zien van de GGD. Alle verplichte vaccinaties had ik immers gedaan dus dat moet geen probleem zijn. Ze kijkt de vaccinaties aandachtig door en zegt dat ze "yellow fever" niet ziet staan. Nu gaat er een belletje bij mij rinkelen.

Tijdens mijn consult bij de GGD werd mij gevraagd of ik een bepaald gebied in Panama zou bezoeken. Dat zou ik niet doen en daarom was de gele koorts vaccinatie niet nodig geweest .Ik leg uit dat ik maar 1 nacht in Panama was omdat ik een transfer had. De vrouw schud haar hoofd en zegt dat ze echt niet snapt waarom ze mij naar buiten hebben laten gaan terwijl ik de volgende ochtend naar Nicaragua moest. Ze worstelt met engelse woorden en zoekt een manier om mij alles goed uit te leggen. Uiteindelijk is het even stil. Ze wijst naar mijn huid en vraagt hoopvol of ik echt geen spaans begrijp. Ik moet haar teleurstellen.

Met veel moeite snap ik wat er aan de hand is. Voor Panama is het geen probleem dat je het vliegveld verlaat en de volgende dag weer je transfer maakt naar een ander land maar voor Nicaragua is het een probleem. Niemand die in Panama is geweest mag zonder een gele koorts vaccinatie Nicaragua in. Ook al ben je 5 minuten buiten het viegveld geweest. Ik voel mij ontzettend stom en zie dat ik nog 20 minuten heb voordat het vliegtuig vertrekt. Op dit moment weet ik niet meer wat ik moet doen en zie al scenario's voor me dat ik in Panama zal moeten blijven, de vaccinatie hier alsnog moet nemen en een nieuwe ticket moet boeken....zucht. 

De medewerker zegt dat ze nog een keer voor mij gaat bellen. Ze ziet volgens mij de angst in mijn ogen waardoor zij extra haar best doet. Ze hangt de telefoon op en ik hoor de magische woorden " Nicaragua vind het goed, je mag het land in" . Ik bedank haar in het spaans...want dat gaat nog net wel,  en kan 10 minuten voor vertrek het vliegtuig nog in. Het vliegtuig blijft nog enige tijd staan en vervolgens hoor ik de piloot omroepen dat wij vertraging hebben en moeten wachten tot wat vliegtuigen zijn geland voordat wij onze kans weer hebben om op te steigen.....oops. My bad! 

Het is maar twee uurtjes vliegen van Panama naar Managua, Nicaragua. Ik probeerde wat uurtjes slaap in te halen maar mijn lichaam zat vol adrenaline. Hoe zal het land zijn? Zal ik direct heimwee hebben? En hoe is het gastgezin?

Twee en een half uur later loop ik met mijn koffer en handbagage naar buiten en zie twee jonge mensen een kaartje omhoog houden met mijn naam erop. Laat het avontuur beginnen denk ik in mezelf. Het blijkt de zoon van mijn spaanse docent te zijn en zijn vriendin. Zijn vriendin spreekt verrassend goed engels en vertelt mij tijdens de rit naar mijn gastgezin over Nicaragua. Ik vraag of er veel toeristen zijn in Leon, het plaatsje waar ik zal verblijven. Ze geeft aan dat er steeds meer toeristen en backpackers zijn. 

In Leon zie ik twee toeristen lopen. De zoon van mijn spaans docent tikt mij aan en zegt "look! Strangers, Strangers" . Helder, In Nicaragua zijn toeristen dus vreemden. Got it. Ik was een beetje bezorgd over mijn gastgezin. Straks behoren zij ook tot het wat elitere gedeelte van Leon en spreken ze goed engels. Hoe kan ik dan spaans leren? We komen aan bij het huis en ik word afgezet met koffer en al. Het is een gezin van vijf. Margharita, de vrouw des huizes begroet mij super enthousiast. Ik krijg een rondleiding en ze overspoelt mij direct met een zee van informatie. Alles is in het spaans want ze kan geen woord engels. Als ik over drie maanden mij niet eens een beetje kan redden in het spaans, dan weet ik het ook niet meer.