' Caminé' Angelina Jolie!'

-Ik heb helaas niets meer kunnen schrijven door de gebeurtenissen hier de afgelopen periode. Het werd best gevaarlijk en er zijn veel doden gevallen. Ik wil wel over mijn ervaring schrijven omdat het mij heel erg geraakt heeft. Helaas zijn er  veel journalisten opgepakt en eentje is zelfs doodgeschoten. Vandaar dat ik er pas iets over zal schrijven wanneer ik uit Nicaragua vertrokken ben-

Vervolg Vamos a la playa 

Het water is zo krachtig dat mijn hele lichaam wordt meegesleurd onder water. Het voelde heel even alsof het licht uit ging in mijn hoofd maar doordat het water op mijn gezicht spatte kwam ik snel bij. De adrenaline gierde door mijn lijf en ik wist dat ik zo snel mogelijk moest opstaan. De surfplank is erg zwaar en zit met een touwtje vast aan mijn rechterbeen. Als ik niet snel op sta verdwijn ik straks nog met surfplank en al in Mexico en daar zit ik echt niet op te wachten. Ik heb een stevige klap tegen mijn gezicht gehad en ben bang dat mijn neus misschien gebroken is. De surf leraren vragen geschrokken wat er is gebeurd. Toevallig hadden mijn Spaans docent en ik tijdens de les alle lichaamsdelen doorgenomen. Wat was neus ook alweer? Owja 'nariz'. Ik vertel ze wat er gebeurd is en vraag of mijn neus bloed. Gelukkig is er niets aan de hand. Ik laat mij nooit kennen en wil geen 'loser' zijn.......5 seconden later sta ik weer vrolijk op de plank! 

Na het surfen ben ik uitgeput en ga ik terug naar het strandhuisje. Ik voel nu dat mijn bovenlip toch is opgezwollen. Ik kijk in de spiegel en zie dat mijn bovenlip twee keer zo groot is als normaal. Een van de jongens roept in het Spaans. "HA HA je lijkt op Angelina Jolie". Ik had de rest van de dag een nieuwe bijnaam. Great!! Het was al met al een gezellige dag. Van mijn docent Spaans leer ik netjes de weg vragen aan iemand en een gesprekje aan te gaan. Van mijn nieuwe vrienden op het strand leer ik andere woorden die ik hier niet zal herhalen. Wel handige woorden voor als iemand je lastig valt op straat. Grapje! 

De zon gaat bijna onder dus besluit ik de bus terug naar huis te nemen. Ik loop terug naar de weg en weet niet meer waar ik ben uitgestapt. Ik zie ook geen bushalte. Ik vraag aan iemand waar de bus naar Leon stopt. "gewoon hier" is het simpele antwoord. Je gaat gewoon op een willekeurige plek langs de weg staan en wacht. Zo simpel is het, niet moeilijk doen. Ik heb geen idee wanneer de bus komt en het begint schemerig te worden. Voor een seconde begin ik mij al te irriteren dat er geen bushalte is en nog erger, geen schema met de bus tijden maar herpak mezelf snel. Mijn Nederlandse gewoontes moet ik in Amsterdam laten. Plotseling hoor ik twee keer een toeter. Ik ben meteen alert. Zal dit de bus zijn en ja hoor! De grote Amerikaanse schoolbus komt met een vaart door de bocht slingeren. Dit is dus het signaal dat de bus er aan komt en wat een tijdschema vervangt. 

Ik wuif met mijn hand dat ik mee wil. Een jongen staat in de deuropening. Ik wil eerst rustig vragen of dit wel de juiste bus is naar Leon voordat ik in stap maar daar is geen tijd voor. "Leon, si si". Hij reikt zijn hand en helpt mij met een soepele beweging de bus in. Het is ineens mega druk. Veel van de lokale bevolking gaat terug naar Leon. Het is spitsuur. Een werknemer in de bus roept naar mij "Caminé, Caminé, Caminé!". "Loop,loop loop!". "Sientate, sientate" "zitten, zitten" en hij wijst naar een van de weinige zitplaatsen. Alles is gebiedende wijs. Alles moet snel. Mijn vader gebruikte vroeger ook veel gebiedende wijs. Woorden moeten ten aller tijden herhaald worden in gebiedende wijs want anders begrijpt men het niet ( denken ze). 

Als het niet al druk genoeg is stappen nog meer mensen in. Nu ook veel toeristen. Er is geen plek meer om te zitten met als gevolg dat ze moeten staan. Onwetend blijven veel natuurlijk voor in de bus staan. "Caminé, Caminé CAMINÉ!!!" roept de werknemer steeds ongeduldiger. Tja toeristen kunnen nou eenmaal niet altijd Spaans meneer. Gelukkig begrijpen ze uiteindelijk wel dat ze moeten doorlopen. Er is een mevrouw die blijft staan omdat er ook niet veel ruimte is om door te lopen. De werknemer roept weer "loop,loop" maar de mevrouw gaat nergens heen. Plotseling begint hij haar iets te duwen met zijn elleboog. Vervolgens gebruikt hij zijn lichaam en duwt met zijn rug en billen tegen haar aan. Het is bijna alsof hij zijn volledige lichaam moet gebruiken om een zware kast te verplaatsen. Hij doet ontzettend overdreven. Ik kijk vol ongeloof naar wat er voor mij gebeurd. 

Achter mij klinkt een zware mannen stem. "RESPECTA SUS MUJERES". Dit wordt opgevolgd door allemaal Nicaraguaanse vrouwen die helemaal tekeer gaan tegen de brutale werknemer in het Spaans. Ze ratelen zo snel dat ik de helft niet eens versta. Van alle kanten wijzen de vrouwen met hun vinger in zijn gezicht. Ze lezen hem even flink de les. De werknemer wordt er helemaal stil van en voor de rest van de rit heb ik het woord 'caminé' niet meer uit zijn mond gehoord.......