Vamos a la playa!

Ik ben in een vreemd land waarvan ik de taal nog niet perfect beheers maar een ieder die mij goed kent weet dat ik alsnog liever erop uit ga dan veilig binnen zit ( tot grote ergenis van mijn moeder). In de eerste week besluit ik daarom ook dat ik prima alleen met de bus naar het strand kan. Ik vraag aan Margharita hoe het ongeveer werkt. Als eerst moet ik een kleine bus nemen naar een andere bushalte. Met twintig minuten lopen kom je ook bij de andere halte maar lopen doen we hier niet. Daar is het te warm voor. Vooral de vrouwen van middelbare leeftijd nemen hier altijd een triciclo ( fiets met een bankje voorin) als ze minimaal 2 blokken moeten lopen.  Ze zitten heerlijk uitgebreid op het bankje te waaien met een waaier, terwijl een jongeman zwetend op de fiets zit. 

Voordat ik vertrek naar het strand roept Margharita mij bij zich. Ik moet even naast haar komen zitten op de bank  in de woonkamer voor een gesprekje. Ze legt uit dat de zee in Nicargua heel erg gevaarlijk is. Verleden week is een fransman nog gestorven in de zee. De zee is zo krachtig dat toeristen soms overlijden in de zee en hun lichaam dan helemaal ergens in Mexico aanspoelt of de hele pacifics over gaat. Ze verzoekt mij om voorzichtig te doen. Het voelt net alsof ik weer thuis woon haha..

Na de gemaakte afspraken met Margharita loop ik naar de bushalte. Hier stopt inderdaad een 'kleine bus'. Het is meer een soort Volkswagen busje die we in Nederland hebben alleen dan is de achterkant niet om spullen te vervoeren maar omgebouwd tot bus met twee rechthoekige bankjes waarop je kunt zitten. Is er geen zitplaats meer dan moet je staan in het busje. De achterkant van het busje is open en ook daar staan muchachos in de bus. 

(niet het witte busje maar de blauwe en rode verder op de foto waar de twee jongens lopen)

 Ik vertel dat ik naar la parada de la playa wil. In de bus is er altijd een chaffeur en maximaal 2 jongens die het geld aannemen en passagiers helpen met het in en uit stappen. Ik betaal 5 cordoba voor deze rit wat omgerekend 10 cent is. Ongelofelijk! Na 10 minuten kom ik op een grote markt terecht waar ik een bushalte zie met een bord "BUS Exlusivo a la playa". Het is vrij duidelijk dat ik deze moet hebben. 

Ik wacht en ik wacht maar er komt maar geen teken van een grote bus. Als je je weg ergens nog niet goed kent wordt je wel genoodzaakt om mensen om je heen te vragen om hulp. Ik raak aan de praat  met een Nicaraguaans meisje en zij bevestigt dat de bus richting het strand op deze plek stopt. Eindelijk stopt een grote Amerikaanse, gele schoolbus. Ik betaal 14 cordoba (35) cent. Vanuit mijn Nederlandse ervaring ga ik ervan uit dat de bus meteen vertrekt maar niets is minder waar. We moeten eerst rustig wachten tot de bus chaffeur er weer klaar voor is en genoeg mensen zijn ingestapt. De chaffeur gaat namelijk geen rit maken terwijl de bus niet vol is. In Nederland zit er soms niemand in de bus en alsnog moet de chaffeur zijn rondje maken want alles moet nou eenmaal op schema. Hier niet, hier is alles tranquilo! Straatverkopers krijgen de gelegenheid om eten te verkopen in de bus. Eerst komt een mevrouw en gaat elk bankje af en probeert haar zelfgemaakte snacks te verkopen. Dan komt een jongen met 3 grote dozen pizza en probeert slices te verkopen. "Pizza, Pizzaa" roept hij herhaaldelijk met een spaans accent. Wanneer de chaffeur en zijn twee assistenten vinden dat het tijd is om te gaan, vertrekken we. Met twintig minuten kom ik aan op het strand. 

Het strand is ontzettend mooi maar de zee is inderdaad heel krachtig en ziet er gevaarlijk uit. De golven komen heel hoog en het water spoelt met volle kracht naar het strand. Normaalgesproken duwt een golf je terug naar het strand en trekt zich daarna weer langzaam terug. In deze zee stroomt het water krachtig naar het strand maar wordt je al heel snel weer teruggezogen in het water. Met één stap staat het water tot je kuiten en met de volgende stap staat het water tot je heupen. Er is geen peil op te trekken. Ik snap wel waarom een aantal mensen overleden zijn in deze zee. De lokale bevoking blijft daarom alleen vooraan zitten in het water. Ik besluit ook wat voorzichtiger te zijn terwijl ik normaliter heel ver de zee in zwem. 

In een beach club lees ik het vervolg van Astrid Holleeder 'dagboek van een getuige'. Ik ben pas een paar bladzijde verder en word al aangesproken door drie jongens die in Leon wonen. Ze vragen of ik mee wil spelen met een spelletje. Dit lijkt mij geen probleem en zo leer ik ook wat mensen kennen. Via hen leer ik een surfleraar kennen die aangeeft dat hij straks surf les geeft. De les is vrij goedkoop in vergelijking met andere landen dus ik doe graag mee. 

We krijgen eerst uitleg op het strand en oefenen in het zand. Om te kunnen surfen moet je eerst leren hoe je om hoog komt op de plank. In het water beginnen we direct. Ik moet op de plank liggen en de leraar zet mij goed. Vervolgens komt de eerste golf en roept hij "listo?" ( Klaar?). Ik roep "si" en ga ervoor. De eerste poging mislukt maar ik krijg al snel door dat het een kwestie is van je balans vinden. Ik hou heel erg veel van zwemmen in de zee en ben wel gewend aan de krachtige golven. De tweede keer lukt het mij om even op de plank te staan. De twee leraren zijn erg onder de indruk. " Bueno!!" zeggen ze. De leraar wordt enthousiast als hij hoort dat ik geen ervaring heb maar het al snel onder de knie krijg. Hij wil dat ik het iedere keer opnieuw probeer. Met elke poging loop ik met de surfplank terug naar het diepe. Ik moet steeds weer op de plank liggen en het opnieuw proberen. "Dale! Dale!" roept de jongen steeds wanneer ik op het bord moet liggen. Hij tikt ongeduldig op de plank. Soms kijk ik achterom en zie ik een wilde, grote golf aankomen en denk ik even " waar ben ik aan begonnen, straks ga ik kopje onder" Toch weet ik bij elke golf mijn balans te vinden en lukt het mij om de golf te pakken en te staan op de plank. "Arriba, rapido!" Hoor ik steeds als ik op moet staan en met elke gelukte poging applaudiseren ze. Ik heb de smaak helemaal te pakken. Ik wil weer terug naar het diepe gedeelte lopen in het water, waar de leraar op mij wacht om het nog een keer te proberen.

De surfplank is twee keer mijn lengte en ik houd de plank voor mijn lichaam vast terwijl ik het water in loop. Plotseling zie ik een enorme golf op mij afkomen. Heel even denk ik " Volgens mij is dit niet zo een goed idee". Ik weet dat ik de plank beter neer kan leggen maar ik bevries en sta te kijken naar de hoge golf die mij nadert. Voor ik het weet spoelt de golf over mij heen, en slaat de surfplank keihard tegen mijn gezicht. BAM. Voor 1 seconde lijkt het of het zwart voor mijn ogen wordt en raak ik mijn orientatie even kwijt. Ik val naar achter, ga kopje onder en word met plank en al meegesleurd...,